Bold Select: Magnoliac
Maak kennis met de melancholiek van een gemengd, maar hecht gezelschap
Magnoliac is een vijfkoppige band bestaande uit David Blommaart (gitaar, zang), Just van Dreumel (gitaar), Britt Bruins (gitaar, synths), Bo Schokker (Bas) en Ferdinand Mol (drums, viool). Op de recent verschenen debuut-ep ‘A Dream To Wash Away’ verspreidt de band haar donkere en etherische gloed over vier nummers die allemaal voortkomen vanuit verschillende stijlen en invloeden, maar onmiskenbaar door dezelfde band gemaakt zijn. We leren de band kennen als een hecht gezelschap dat waarde hecht aan verschillende invalshoeken, en zo een groter geheel vormt.
Magnoliac is een band met een direct herkenbare sound. Binnen de muziek van de band is er ruimte voor veel verschillende stijlen en invloeden, maar tegelijkertijd is er een onderscheidend aspect dat in alles wat het vijftal maakt terug te horen is: een donkere, melancholische sfeer die als een zware deken over de nummers heen valt. Zanger en gitarist David omschrijft de muziek als volgt: ‘Wij maken heel veel herrie. Onze muziek is een gare mix van allerlei soorten etherische muziek zoals shoegaze, dream pop en slowcore, maar ook met de energie van indie pop/rock en post-punk. Kort samengevat maken we muziek waar je iets bij voelt.’
Het verhaal van Magnoliac begint een aantal jaar geleden bij David: ‘Ik was al zo’n vier à vijf jaar muziek aan het schrijven, maar ik vond eigenlijk alles wat ik schreef kut, tot ik een beetje de sound begon te benaderen die we nu bespelen. Ik wilde mijn muziek op het podium krijgen, dus ik kwam bij de anderen terecht met de vraag of zij mij voor een bandavond uit de brand wilden helpen. Toen besloten we eigenlijk vrij snel om gewoon als band door te gaan.’ Drummer Ferdinand vult aan: ‘Just, David en ik kenden elkaar al van een ander bandje. David had een aantal demo’s liggen en ideeën om die verder uit te werken. Voordat we daadwerkelijk in de studio waren gedoken en hadden gerepeteerd was er al een groepschat waarin de ideeën rijkelijk vloeiden. We wisten al snel welke kanten we op wilden qua visie, esthetiek, en het verhaal dat we wilden vertellen, en dat allemaal puur op basis van die demo’s. Er was zelfs al een fotoshoot gedaan, en na twee repetities stonden we samen op het podium.’
De leden van Magnoliac wisten allemaal in meer of mindere mate van elkaars bestaan af, maar het duurde dus even voordat het idee ontstond om samen muziek te gaan maken. Zo vertelt bassist Bo: ‘Ik ben al bijna zes jaar bevriend met David, en hij heeft mij ook geïnspireerd om muziek te gaan spelen. Hij heeft mij geholpen met het uitkiezen van een basgitaar, en na een half jaar had hij al het volste vertrouwen in mij en heeft hij mij gevraagd om in de band te spelen.’ Ook gitarist Just wist al een beetje wie David was: ‘Ik zat samen met David op de middelbare school, maar we hadden daar eigenlijk nooit echt een woord met elkaar gewisseld. Tijdens het muziekexamen zag ik hem ‘Your Song’ van Elton John zingen. Een paar jaar later kwam ik hem weer tegen in mijn Insta dm’s nadat ik een cover van Radiohead had gepost. Toen vroeg hij of ik misschien zin had om samen een cover te maken.’ David: ‘Radiohead-luisteraars zijn normaal gesproken zo eenzaam, maar zo kom je elkaar toch tegen.’
David staat aan de basis van de meeste muziek die de band schrijft. Hij vertelt waar die muziek vandaan komt: ‘De muziek komt voort uit zelfexpressie en de wil om iets te maken dat kan resoneren met andere mensen, zoals ik ook dat gevoel kan krijgen wanneer ik naar muziek van anderen luister. Ik ben veel bezig met de minder mooie kanten van mensen. Ik heb diep in mijn eigen ziel gekeken om te zien wat mij een vervelend, kwetsbaar of verdrietig persoon maakt en hoe ik met deze kanten van mezelf omga. De muziek kan in die zin confronterend zijn, mensen kunnen zichzelf erin herkennen. Of juist niet.’
Hoewel David dus vaak aan de basis staat, is Magnoliac bij uitstek een verzameling van haar leden, en daarmee een mengelmoes van verschillende muzieksmaken. Just: ‘Het leuke aan Magnoliac is dat de band meerdere moods heeft. Het is een verzameling van ons vijven en van hoe wij ons op een bepaald moment voelen. Doordat we allemaal verschillende en brede muzieksmaken hebben, ontstaan er heel veel verschillende ideeën.’ Gitarist Britt vult aan: ‘Mijn muzikale inspiraties verschillen eigenlijk best wel van de muziek die wij maken. Ik ben heel erg tekstgebonden, dus als iets een goede tekst heeft luister ik ernaar. Daardoor luister ik eigenlijk van alles, als er maar iemand achter zit die een verhaal heeft om te vertellen. Zo vind ik Clairo bijvoorbeeld erg goed.’ Just: ‘Ik luister ik ook echt van alles, maar voor Magnoliac raak ik geïnspireerd door atmosferische dingen die je aandachtig, in je luie stoel met een goed glas whisky, op een goede stereo wilt luisteren. Ik ben bijvoorbeeld een grote Radiohead fan, daar haal ik veel ideeën vandaan wat betreft gitaarspel en het creëren van een bepaalde atmosfeer. Wat dat betreft is Beach House ook een belangrijke inspiratie in de zin dat er naast de dromerigheid ook wat ruimte overblijft voor zoetigheid. David heeft mij daarnaast gebrainwashed als het gaat om Midwest Emo en post-rock, dan kijk ik naar bands als Yo La Tengo en Duster. Ik heb het idee dat we daar op dit moment helemaal inzitten. Het leuke aan Magnoliac vind ik gewoon dat we duizend dingen kunnen proberen en overal voor open staan.’
Bo: ‘Ik ben dan weer een groot fan van ‘60’s en ‘70’s rock. Er ligt op dit moment ook een demo die wat meer vanuit mij komt met veel Lord Huron invloeden, wat weer meer de soft country kant op gaat. Aan de andere kant hou ik ook van black metal en post-punk en vind ik het vet om elementen van verschillende genres te pakken om in shoegaze te verwerken. Daarnaast hou ik ook heel veel van Novo Amor. Hij heeft prachtige, kwetsbare teksten waar ik veel inspiratie uit haal.’ Ferdi: ‘Ik ben ook zeer genrefluïde. Oorspronkelijk heb ik veel affiniteit met EDM en drum ‘n bass. Het is een andere manier van emoties overdragen, zo ga ik heel erg op in het ritme of de melodie van dat soort muziek. Toen ik meer drums ging spelen ben ik steeds meer de indie kant op gegaan. Qua invloeden in die hoek neig ik veel naar Midwest Emo, zo ben ik fan van Worry Club en Oso Oso. Daarnaast ben ik een enorme fan van Djo. Muzikale stijlen maken mij eigenlijk niet zoveel uit zolang ik het ritme kan voelen.’ David: ‘We hebben nog een demo achter de hand die gebaseerd is op het boek Piranesi van Susanna Clarke. Het nummer is eigenlijk het boek samengevat in muzikale vorm en onze reflectie daarop. Ik hou van world building in alle soorten media, ik ga heel erg aan op iets wat een gehele doordachte sound of een bepaald concept heeft. Onze albumcovers zijn van de kunstenaar James McNeill Whistler, en het impressionistische van zijn kunst komt ook terug in onze muziek: je hoort het, maar wat het voor jou betekent en wat je er in terugziet is aan jou. Hij werd in zijn tijd door critici uitgespuugd, maar zijn kunst komt van een emotionele plek waar wij waarde aan hechten. Zo zie ik het ook in de muziekwereld. Je kan jezelf totaal onbegrepen voelen, maar er zullen tegelijkertijd misschien ook mensen zijn die je wel begrijpen en die wel waarde zien in je boodschap.’
Zoals elk lid van de band inspiratie uit verschillende hoeken haalt, blijken ook de favoriete albums van de muzikanten een divers palet te zijn, hoewel David en Bo elkaar toch een beetje in de weg zitten. David: ‘Een tijdje geleden heb ik de knoop doorgehakt wat betreft mijn favoriete album, het is namelijk Infinite Granite van Deafheaven. Eigenlijk het meest gehate album door hun fans, omdat ze de black metal waar ze bekend om staan grotendeels inruilen voor post-rock en shoegaze met clean vocals. De gitaarsound is perfect, het drumwerk is het beste wat ik ooit heb gehoord, de atmosfeer is gigantisch en de lyrics zijn onbegrijpelijk maar heel diep.’ Bo: ‘Ik wou eigenlijk ook dat album van Deafheaven noemen, haha. Ik ga dan toch voor Strange Trails van Lord Huron. Hij heeft een country touch waar ik blijkbaar veel liefde voor heb. Hij zingt veel over de dood en zowel verloren als toekomstige liefdes.’ Ferdi: ‘Voor mij is het The Art of Change van Droeloe. Hij speelt trompet en flipt dat vervolgens om er synth-samples van te maken. Dat album beschrijft een transitie die ik zelf interpreteer als de transitie van student naar het volwassen leven en alle onzekerheden en onwennigheden die daarbij komen kijken. Zowel de muziek als de woorden komen altijd binnen. Het album heeft een bepaalde kracht over me en ik wil het eigenlijk ook niet te veel luisteren uit angst dat die kracht weg gaat, haha.’ Just: ‘Mijn favoriete album verandert eigenlijk elke dag. Op dit moment zeg ik In Rainbows van Radiohead, omdat het onmogelijk voelt dat mensen dit album hebben gemaakt en het lijkt alsof het er altijd al geweest is. Alles op dat album is perfect, maar wat ik er zelf vooral uithaal is de productie die zowel warm en menselijk als heel wijd klinkt.’ Britt: ‘Ik moet eigenlijk wel kiezen voor Build a Problem van Dodie, omdat dat album als een warme knuffel voelde waardoor ik me eindelijk niet meer alleen voelde. Het album loopt ook heel mooi in elkaar over, en ik ben sindsdien op zoek naar muziek die een compleet verhaal vertelt. Dat album heeft mij op een andere manier naar muziek laten luisteren.’
Met liefde noemt de band nog een aantal artiesten van Nederlandse die ze graag aan ons willen aanraden. David: ‘Liquid Desert is heel vet, dat zijn hele blije gasten met heel veel energie die de boel op z’n kop willen zetten. In plaats van een comedyshow kan je net zo goed even op hun Insta scrollen. Hun humor is top en hun teksten zijn ook dik.’ Ferdi: ‘De eerste keer dat ik ze zag spelen, hadden ze een oude CRT tv op het podium met hun logo erop die heen en weer zat te stuiteren, voor alle gen z’ers met een te korte aandachtsspanne.’ David: We hebben ook al een keer met Barren Sea gespeeld, dat zijn hele lieve mensen met een boodschap in hun muziek. Zij zijn wat activistischer en hun teksten zijn daar heel poëtisch in.’ Just: ‘Ik wil ook een lans breken voor crashing, want holy shit. Bij hen had ik echt het idee dat het on-Nederlands goed is, wat eigenlijk heel gemeen is, haha. Als wij één procent van hun energie op het podium hebben, ben ik tevreden.’ Ferdi noemt tot slot nog De Woordenschatjes, wat door de gehele band met veel enthousiasme wordt ontvangen: ‘De Woordenschatjes zijn twee meiden met een ironisch tintje, een sociologische boodschap, satire en een geweldige stage presence.’ Britt: ‘We hebben met z’n vijven staan janken van het lachen bij hun show.’
Magnoliac is van plan om door te pakken na de release van hun debuut-ep, zo vertelt David: ‘We zijn op dit moment op zoek naar nieuwe gigs, en we zijn bezig met het schrijven van nieuwe demo’s. De sfeer van de nummers is het belangrijkst, maar ik ben daarnaast geïnteresseerd in allerlei soorten muziek. Misschien gaan we een beetje de kant van slowcore of ambient en IDM op. Ik zit nu in een proces waarin de muziek een beetje verandert, maar waarbij je nog steeds hoort dat het Magnoliac is.’ De rest van de band beaamt dat er nog heel veel muziek onderweg is. Just: ‘We hebben nog veel gas in de tank. Ik heb de runtime van de demo’s die er al liggen even opgeteld, en we zitten al op dik veertig minuten aan materiaal.’ David: ‘Het fijne aan de band in zijn huidige vorm is dat we allemaal iets te vertellen hebben, en dat iedereen heel open is en input geeft. Ook al komen we allemaal van andere kanten, we zitten toch op één lijn.’ Britt: ‘In de kern zijn we alle vijf gevoelige, emotionele mensen. We zijn een hechte groep en we passen goed op elkaar. Er is veel ruimte voor emoties, binnen de muziek maar ook voor elkaar.’
